Busy!

Het is een tijdje geleden dat ik geschreven heb want we maken zo veel mee! En als we dan eens niks hoeven te doen dan doe ik ook liever echt niks ipv een blog te schrijven. Ik ben altijd al goed geweest in uitstellen;).

Mijn laatste blog eindigde met dat ik de volgende dag naar Hobbiton ging. Niemand van de bus ging daar naar toe dus was ik lekker in mijn eentje op pad. Het is door de film lord of the rings dat ik Nieuw Zeeland zo ben gaan waarderen. Ik heb de films heel vaak gezien dus natuurlijk moest ik dit met mijn ogen zien! En het was prachtig. Precies zoals in de film. Ontzettend groen en allemaal leuke schattige hobbit huisjes. Omdat het een guided tour was kregen we veel leuke weetjes te horen over de films. Als afsluiter kregen we nog een biertje in de "green dragon". 

De volgende dag gingen we met de bus naar Lake Aniwhenua. En wie zag ik daar bij de pick-up plaats? Mijn vriendinnetje Megan waar ik een paar dagen geleden afscheid van had genomen. Er bleek iets gewijzigd te zijn in de planning van haar bus. Helemaal blij weer verenigd te zijn! 

Lake Aniwhenua is een plaatst in een gebied van de Maori bevolking. Ze zijn nog steeds verdeeld in stammen, al leven ze wel een "normaal" leven en op hun scholen worden ze opgeleid in 2 talen: Engels en de taal van de Maori's en leren ze de cultuur en de gebruiken. Deze 2 dagen mochten wij een kijkje nemen in hun cultuur op een hele mooie plek waar we allemaal leuke huisjes hadden om in te slapen. We werden daar heel gastvrij ontvangen en zeiden dat we nu een deel van hun familie waren. We hebben de Haka geleerd (een warrior dans en) en geleerd hoe we armbanden konden maken van de bladeren van een plant. Ook hebben we een speciale manier van koken gezien: de hangi, en hier heeeerlijk van gegeten. 's Avonds zaten we bij het kampvuur en luisterde we naar verhalen van de Maori's en konden we alles vragen over hun cultuur.

De volgende dag vertrokken we naar Blue dock station, een farm in the middle of nowhere zonder telefonisch netwerk. Voordat we in the middle of nowhere waren hadden we eerst een stop in Taupo, een stadje aan Lake Taupo: het grootste meer van de Oceanië. Daarna hebben we uren gereden over smalle wegen en door groene bergen. We verbleven 2 nachten in dit mooie gebied en hebben veel lol gehad en genoten van de rust zonder telefoon;). 

Ik heb daar ook 2 uren paard gereden door de bergen, echt zo ontzettend mooi! Ik had het alfapaard die altijd voorop wil dus ik kon mooi steeds achter de leider van de groep rijden. Omdat er ook mensen reden die geen ervaring hadden konden we helaas niet harder dan stappen, maar desalniettemin heb ik genoten van de mooie natuur terwijl mijn paard al het werk deed om helemaal naar de top te lopen! Met natuurlijk prachtig uitzicht over de bergen, zie de foto's:). 

Omdat het zo afgelegen was kon je ook heel goed de sterren en de milky-way zien. Ik heb het nog nooit zo duidelijk en mooi gezien.

Na de 2 nachten vertrokken we naar Raetihi waar we afgezet werden om de Tongariro Alpino Crossing te doen.. Nou dit hield wat in! 

19.4 km lopen en bergen / vulkanen beklimmen waarvoor 6 uur en 20 minuten stond. De hoogste top was bijna 2 km, al was het begin van de crossing al iets hoger waar we met de bus afgezet werden. We waren met z'n 3en en waren goed voorbereid met kleren, eten en water. We startten 9:00 uur en met pauzes zouden we rond 16:00 uur ongeveer aan de andere kant moeten zijn waar de bus ons zou ophalen, en uiterlijk 17:00 uur want dan zou de bus vertrekken en moesten we zelf ons vervoer regelen wat veel geld zou kosten. 

Na een uur klimmen waren we bij de vulkaan aangekomen die de meesten kennen als Mount Doom, van de film lord of the rings. Automatisch liepen we daar naartoe om foto's te nemen. We dachten daar een pad te zien die over de vulkaan ging dus begonnen we de berg te beklimmen. Op een gegeven moment werd het pad steeds onduidelijker en moeilijker. Ook zagen we geen andere mensen meer. Halverwege begon de twijfel  toe te slaan en liepen we voor de zekerheid weer terug om een duidelijk pad te zien en andere mensen. Toen we terug waren meenden we toch echt weer het juiste pad te zien op de berg en begonnen we het weer te beklimmen om vervolgens er achter te komen (omdat we nu hoger waren) dat er een heel duidelijk pad met mensen was die we gewoon waren misgelopen omdat we alleen maar oog hadden voor Mount Doom... 🙈 

Ik denk dat we 3 kwartier tot een uur vertraging hebben opgelopen en hebben we dus de hele crossing in een hoger tempo moeten lopen. En dit was echt zwaar! De lucht is natuurlijk anders omdat we zo hoog waren en de bergen waren soms zo steil dat ik met mijn handen erbij moest klimmen en afdalen. Wel hadden we natuurlijk de mooiste uitzichten, en natuurverschijnselen wat ik nog nooit eerder had gezien zoals rode bergen, hele mooie gekleurde meren en ook op verschillende plekken stoom uit de aarde. 

Heel onwerkelijk dat je ineens op de plekken staat die zo vaak gefotografeerd zijn. Helaas konden we hier dus niet te lang bij stil staan omdat we de bus moesten halen.

Op 3 kwart van de hike begonnen we alle 3 blessures te ervaren. Megan had de dag ervoor haar enkel verrekt (na een aantal sapjes dacht ze van buitenaf via een raam naar binnen te kunnen klimmen en viel achterover in de struiken. Ik heb dit heel vermakelijk kunnen zien vanuit het raam waar zij in probeerde te klimmen). 

En Christina en ik kregen allebei veel last van onze knie. Toen moesten we nog iets van 3 uren. Voor ons gevoel kwam er geen eind aan en alles deed meer en meer pijn totdat we alle 3 met een stok liepen en ik begon zelfs op een gegeven moment mank te lopen. Ik heb toen heel vaak gedacht: waarom doe ik dit ook, ik hou helemaal niet van lange afstanden wandelen en mijn knie blijkbaar ook niet.  

Ik had ook iets van 6 blaren waar van sommigen ook al open waren gegaan maar die voelde ik niet eens doordat mijn knie zo'n pijn deed. 

Maar dan dacht ik aan Eelke want die heeft veel langere afstanden en onder ergere omstandigheden moeten lopen en dat met hele zware bepakking en zonder slaap. 

Door onze blessures liepen we ook weer vertraging op en kwamen we 17:05 uur aan... De bus zou net wegrijden en waren we dus echt net op tijd. Als we een paar seconden later waren aangekomen dan was de bus weg geweest! Achteraf ben ik natuurlijk blij dat ik het wel gedaan heb maar het is ook 1 keer en niet weer! 's Avonds werden we naar een hostel resort gebracht met een jacuzzi waarin we uitzicht hadden op een besneeuwde berg en ondergaande zon. Dit verzachtte de pijn van de dag weer wat. 

De dag erna gingen we naar Wellington, de havenstad vanwaar we de volgende dag met de ferry  naar het zuidereiland zouden gaan. Wellington is een hele gezellige stad met veel kunst en muziek en de leukste winkelstraatjes en eettentjes. Ook zijn we naar een museum van de Maori cultuur geweest. 's Avonds was er een botanical garden wat bijna een uur lopen was (uiteraard weer langer dan gedacht). Maar ook weer de moeite waard! Het was een heel groot park met muziek, en alle bomen en bloemen waren verlicht met allemaal verschillende kleuren. Echt zo'n mooi gezicht! Zie ook weer de foto's:). Wel weer heel wat afgeslenterd met onze pijnlijke lichamen. 

De volgende ochtend staptten we om 7:00 uur op de ferry voor de tocht van 3, 5uur. We hebben daar wat slaap in kunnen halen en genoten van de mooie eilandjes waar we langs vaarden. 

En toen begon ons avontuur op het zuidereiland! Eerst nog uren in een warme bus gezeten en om 18:00u aangekomen in Marahau: een klein plaatsje aan zee wat grenst aan een heel groot national park Abel Tasman. Megan en ik hadden er voor gekozen om 5 nachten hier te blijven ipv 2 want we waren wel even klaar met dat heen en weer gevlieg. We zagen dit als onze vakantie binnen in onze reis en hebben heerlijk gechilled op het strand, gelezen in de hangmat en zonsondergangen gezien op het strand met een wijntje. Hier hadden we nog wel een week willen blijven! 1 dag hebben we de watertaxi besteld (speedboot) die ons langs de kust naar het noorden bracht om 20 km weer terug te lopen. Ik dacht dat ik wel weer hersteld was en ik wilde heel graag wat meer zien van Abel Tasman maar helaas bleek na het zoveelste stijgen en dalen dat mijn knie weer pijn begon te doen en ik weer mank met een stok liep. Vanaf dat moment had ik besloten om geen lange wandelingen meer te maken. Niet aan mij besteed :p. 

Wel heb ik hele mooie stranden en baaien gezien en ook heb ik in heel blauw helder water gezwommen.

In die 5 dagen heb ik weer paardgereden. Al was ik nu alleen en met een hele eigenaardige man als leider. Hij gaf me niet echt het gevoel dat hij blij was een klant te hebben en zat maar te mopperen over hoe f*cking irritant kinderen zijn en dat de wereld stom is. En dat met een bijna onverstaanbare NZ accent. Gelukkig was de rit prachtig. Op sommige plekken mocht ik zo snel als ik wilde en het paard wilde ook: in ren galop over het strand, gereden door een rivier, weilanden, bos zonder pad (lees: in draf bomen en takken ontwijken) en heuvels op en af. Dat was erg leuk!  Maar na 2 uren ook wel weer blij om van die man af te zijn :p. 

De laatste dag van Marahau was op 1 februari. Maar hier zal ik mijn blog stoppen. De volgende laat ik niet weer zo lang wachten hoor! (denk ik :p).

En nu ik de blog geschreven heb moet ik zeggen dat ik het helemaal niet erg vind om te doen haha. Het zelfde als met werken;). 

Tot de volgende blog! 

En nogmaals erg leuk om jullie reacties te lezen. ☺️